21.09.2016 15:55

Historia pięknego drewnianego kościoła

Pierwotny kościół w Biskupicach Ołobocznych, zbudowany w XII wieku, był już pod wezwaniem świętego Bartłomieja Apostoła. Budynek drewniany uległ jednak zniszczeniu i pierwsza jego odbudowa miała miejsce w połowie XVI wieku. Kościół obecny, również drewniany, wzniesiony został ok. 1726 roku staraniem ówczesnego proboszcza księdza Marcina Romieńskiego z pomocą arcybiskupa Stanisława Szembeka- prymasa Polski.

Świątynia została zbudowana w formie jednonawowej konstrukcji zrębowej z drewna. Kościół jest orientowany i powstał na planie krzyża łacińskiego. Dwie kaplice ustawione symetrycznie po bokach nawy, zamknięte prostokątnie o kalenicach niższych od nawy głównej tworzą pozorny transept. Zamknięte trójbocznie prezbiterium jest mniejsze od nawy. Przylega do niego od północy piętrowa zakrystia. Kruchta umieszczona z boku nawy od strony południowej poprzedzona jest podcieniem. Pokryta została dachem namiotowym i zwieńczona wieżyczką z latarnią. Wieża na planie kwadratu zwieńczona jest gontowym hełmem cebulastym z latarnią. Dach o budowie dwukalenicowej został pokryty gontem z drewnianą wieżyczką na sygnaturkę, zakończoną hełmem gontowym z latarnią. Wewnątrz kościoła znajduje się strop belkowany w nawie oraz pozorne, ośmioboczne kasetony. Na belce tęczowej znajduje się krucyfiks- dzieło Pawła Brylińskiego oraz rzeźby św. Piotra i św. Andrzeja (z krzyżem w kształcie litery X, na którym został ukrzyżowany), w stylu barokowym, z początku XVIII w. Chór muzyczny z prospektem organowym i wystawionym parapetem w części środkowej wsparty jest na dwóch ozdobnych słupach. Kościół jest obustronnie oszalowany. Ołtarz główny wybudowany został w stylu barokowym, pochodzi z pierwszych lat XVIII wieku.

W zwieńczeniu ołtarza umieszczono obraz świętej Anny Samotrzeć. W polu środkowym ołtarza znajduje się obraz świętego Józefa z Dzieciątkiem Jezus. Stanowi on zasłonę dla łaskami słynącego obrazu Matki Boskiej. Kult Maryi utrwalił się w parafii od początku XVIII wieku. Miejscowa tradycja wiąże go z opieką Maryi w czasach panującej tu epidemii. Stąd na północnej ścianie prezbiterium znajdują się liczne wota jako wyraz wdzięczności za otrzymane łaski. Przy ścianie północnej nawy, tuż przy prezbiterium, stoi okazała ambona. Po jej przeciwnej stronie umieszczono tondo z postacią świętego Antoniego Padewskiego dłuta Marcina Rożka z 1919 roku. Południową ścianę nawy zdobią dwa wielkie obrazy: Matki Boskiej Bolesnej (siedem mieczy symbolizuje cierpienia Matki Bożej) i świętej Teresy od Dzieciątka Jezus (z charakterystycznymi atrybutami róż i krzyża). W północnej części transeptu w bocznym ołtarzu umieszczony jest obraz Chrystusa w czasie Ostatniej Wieczerzy, a w południowej-obraz świętego Bartłomieja Apostoła, patrona kościoła.

W latach 1919-1924, z inicjatywy księdza proboszcza Kazimierza Kostrzewskiego, kościół został rozbudowany i gruntownie odrestaurowany z zastosowaniem urozmaiconych form dekoracji rzeźbiarsko-stolarskiej. Przedłużono nawę od zachodu, dobudowano wieżę i transept. Ze starej świątyni z 1726 roku przeniesiono jedynie belkę tęczową, krucyfiks oraz zachowano konstrukcję podchórza. Na zewnętrznej południowej ścianie umieszczona jest pamiątkowa tablica poświęcona księdzu proboszczowi Marianowi Jezierskiemu, zamęczonemu w obozie koncentracyjnym w Dachau w 1942 roku. W czasie II wojny światowej kościół zamknięto. Po wojnie został odnowiony i zelektryfikowany. W latach 1947- 1954 wybudowana została obecna plebania, zastępując poprzedni drewniany budynek. W 1975 roku kościół uznano za zabytek architektury drewnianej XVIII wieku.

W 1990 roku proboszcz, ksiądz Marian Kończak, odnalazł na strychu osiem drewnianych figur, które poddano renowacji w pracowni Juliana Wiącka i umieszczono z powrotem w kościele. Wśród nich znajdują się postacie: św. Jana Chrzciciela, św. Zachariasza, św. Wawrzyńca, św. Anny, św. Jacka, św. Józefa, św. Pawła oraz figura Chrystusa Frasobliwego.