27.01.2016 13:45

Skomentuj

Zaskakująca nazwa ronda na Partyzanckiej

Rada Miejska podjęła uchwałę w sprawie nadania nazwy powstałemu w zeszłym roku rondu i od dziś miejsce to nosić będzie nazwę rondo im. Jana Kamińskiego.
Dyskusja na temat nazwy dla ronda była bardzo burzliwa, padało wiele nazw, między innymi: rondo Wolności, rondo im. Mirosława Ferica, czy rondo im Rifa Saitgariewa.
Na portalu infostrow.pl pojawiła się również sonda, w której mieszkańcy mogli oddawać swoje głosy i zgłaszać propozycje nazw i co ciekawe nikt nie wpadł nawet na pomysł by rondo nazwać imieniem Jana Kamińskiego.

Decyzja już zapadła, dlatego warto przybliżyć sylwetkę Jana Kamińskiego.
Jak podaje wikipedia.org: 

Jan Kamiński ps. „Franek”, „Rokita”, „Czarny”, „Czarnecki”, „Leon Nowak”, „Jan Wawrzyniak” (ur. 27 sierpnia 1912 w Ostrowie Wielkopolskim, rozstrzelany 7 czerwca 1944 w Obozie karno-śledczym w Żabikowie – major piechoty Wojska Polskiego.
Jan Kamiński Był synem Walentego (ślusarz–rusznikarz) i Agnieszki z Klatkiewiczów, absolwentem Gimnazjum Męskiego w Ostrowie Wielkopolskim. W 1928 wstąpił do Korpusu Kadetów Nr 3 w Rawiczu, a w 1933 roku jako wzorowy elew skierowany do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej-Komorowie.Zawodową służbę wojskową rozpoczął w 1935 w stopniu podporucznika w 81 Pułku Strzelców Grodzieńskich im.Stefana Batorego w Grodnie. W latach 1936–1939 dowodził w pułku 7 kompanią szkolną. Był uczestnikiem wojny obronnej 1939. Walczył w składzie 29 Dywizji Piechoty, która 8 września została rozbita przez Niemców. Jan Kamiński uniknął niewoli i przedostał się w rejon Kampinosu. Na początku listopada 1939 roku nielegalnie przedostał się do Ostrowa Wlkp. i będąc zakonspirowany przez podziemie prowadził tajną działalność wojskową. Od kwietnia 1940 wchodził w skład sztabu inspektoratu rejonowego ZWZ w Ostrowie Wielkopolskim. Utworzył w latach 1940–1941 szereg terenowych placówek ZWZ. Nawiązał w Kępnie, Jarocinie i Krotoszynie współpracę z komendami obwodowymi oraz zorganizował grupę kurierów do utrzymania łączności z komendą Poznańskiego Okręgu ZWZ. Jesienią 1941 po rozbiciu struktur poznańskich Związku przez gestapo zajmował się ponowną organizacją Okręgu w Poznaniu. Koordynował łączność ZWZ Wielkopolski z Komendą Główną Związku. Jako mandatariusz Komendy Głównej odbudowywał w latach 1941–1942 sieć organizacyjną Poznańskiego Okręgu, a inspekcji okręgu dokonywał przebrany w mundur niemieckiego kolejarza. W sierpniu 1942 w sztabie okręgu pełnił kolejno funkcje: szefa wydziału organizacyjnego, łączności, Biura Informacji i Propagandy, a awansując do stopnia kapitana szefa sztabu AK na Poznańskie. Realizował od wiosny 1943 proces scalania wojskowych organizacji podziemnych Wielkopolski z AK. 3 lutego 1943 za ofiarność i odwagę został przez komendanta głównego AK odznaczony Krzyżem Walecznych, a w połowie tegoż roku otrzymał stopień majora służby stałej. 15 października 1943 roku, po wskazaniu przez konfidenta został aresztowany i osadzony w Poznaniu (Dom Żołnierza, Fort VII). Informował sztab okręgu w przemycanych z więzienia grypsach o rozmiarach dekonspiracji i ostrzegał zagrożonych. Po śledztwie 7 czerwca 1944 został rozstrzelany w obozie żabikowskim. Miejsce jego pochówku nigdy nie zostało odkryte. W 1998 roku został pośmiertnie awansowany do stopnia podpułkownika.