Zabytkowy dworzec pięknieje

Jako priorytet uznano naprawę już dawno nieremontowanego, przeciekającego dachu. Końca dobiega konserwacja bocznych, parterowych części budynku o szerokości około czterech metrów. Położona tutaj została nowa papa- tak jak za czasów budowy dworca. Środkowa część dachu rozciągnięta jest na więźbie rozporowo-zastrzałowej, pokryta ceramiczną dachówką w zielone i czerwone wzory, które dzisiaj trudno już odróżnić. Zdecydowana większość dachówek i sama konstrukcja ma ponad sto lat, wymaga więc uzupełnienia i konserwacji. Wymiany wymaga również konstrukcja szklanego dziedzińca- świetlika. Krył on najważniejsze i zarazem najwyższe pomieszczenie wysokie na kilka kondygnacji, czyli tzw. jasny hol- Lichthalle.

Powierzchnia prac sięga prawie 1800 m². Dodatkowym utrudnieniem jest działający na dworcu zakład, bezpośrednie sąsiedztwo fabryk oraz przebiegająca tuż obok linia kolejowa. Prace zostały oszacowane na około 150.000 zł. To dopiero początek prowadzonych tu robót. Nie mniej kosztowne będzie uruchomienie planowanej w dalszej kolejności poczekalni dla podróżnych oraz przygotowanie kompleksowego projektu dokumentacji modernizacji dworca.




Dworzec w Nowych Skalmierzycach powstał w roku 1895 jako stacja graniczna, po wybudowaniu linii kolejowej z Ostrowa (na obecnym dworcu znajdował się herb Ostrowa). Po wybudowaniu odcinka transgranicznego Kalisz – Szczypiorno – Nowe Skalmierzyce, stacja zyskała w 1906 połączenie z Koleją Warszawsko-Kaliską i systemem kolei Królestwa Polskiego. W latach 1904-1909 wybudowano okazały, neogotycki dworzec kolejowy. W 1913 spotkali się: cesarz Wilhelm II i car Mikołaj II. Od 1906 kursowały przez stację pociągi relacji Warszawa Kaliska – Wrocław Główny i Warszawa Kaliska – Poznań Główny. Po 1919 roku stacja straciła rolę granicznej, w 1922 roku, po wybudowaniu linii przez Kutno, wycofano połączenia Poznań-Warszawa, lata 90. to okres dalszego ograniczania liczby pociągów.